کایر به کایر- روح اله نظرنژاد

کایر به کایر

بالای پیراهن کمی آلوچه کاری   

تو کیوی چالوس و من انشوی ساری

از لای به لای روسری بیرون نیفتد  

تاجِ گلوبندی زنارنج بهاری

می بافی از نو یاس ها ما بین مویت  

اردیبهشتِ  گیسوانت پنبه کاری

بی اعتنایی می کنی یادت مگر نیست  

 با من کنار دشت شالی وعده داری

بیهوده از من می کنی پرهیز بگذار  

در اول شوال رسم روزه داری

جامی عرق می بارد از این هرم شرجی     

تا بوسه گاهت می کشاند یادگاری

" شِواش" می خوانی و می نالی ز تقدیر  

 کایر به کایر پا ز زالو اشکباری

همراه این باران بی هنگام هر سال     

کشت مرا با خود به دریا می سپاری

یکبار دیگر صبح فروردین دستت   

در من نشا میکرد تا شب بی قراری

انشو = نوعی نارنگی

شواش = خواننده شعرو خبرهای خوش

کایر= گارگرانی که مزد نمیگیرند و بجایش در زمین

دیگری کار می کند

"روح اله نظرنژاد "

شایان جعفری

  شایان جعفری

من نگفتم عاشقت هستم، در آن حد نیستم

آنکه باید لایق عشق تو باشد نیستم

مرد یعنی صبر، خوش قولی، صداقت، زور، مال

طبق این اوصاف من هشتاد درصد نیستم

مشکلم اینجاست حرفم را نمی دانم چطور...

من به پرگویی و پررویی مقید نیستم

مثل دریا موج هایم را به خوردم داده اند

در دلم غوغاست در ظاهر نبین بد نیستم

هردو در یک چیز با هم مشترک هستیم، "هیچ" !

آنچه باید نیستی و آنچه باید نیستم

شب شب بی خوابی شاعر شده، امشب نخواب

صبح وقتی بازکردی چشم شاید نیستم

می رسد روزی که دلتنگم شوی دیگر ولی

آسمان روی زمین حتی بیاید نیستم

شایان جعفری  

بهروز آورزمان -معدن خسته

معدن خسته ز دیواره فرو می ریزد

شک ندارم دل بیچاره فرو می ریزد

تو زنی ترجمه اشک پی اشک ولی

مرد از درد به یکباره فرو می ریزد

میل تو سر به فلک می زد و می دانستم

خواهش سرکش فواره فرو می ریزد

عشق چون لانه بی پیکره قمری هاست

باد می آید و همواره فرو می ریزد

بخت من تکه زغالی ست در آتشگردان

گر نباشد دمی آواره فرو می ریزد

خواب دیدم جسدم بر سر دستان تو بود

ابر می بارد و ... کفاره فرو می ریزد

بهروز آورزمان

بهروز آورزمان

برنمی آید شال از پس این موهایت

آبشاری که رسیده است به بازوهایت

کس ندیدم که در این شهر پریشان تو نیست

شهر بی تاب شد از لختی گیسوهایت

در کمین بودم دستی به کمانت نبری

از بد حادثه برداشتی ابروهایت

طرحها ریخته ای در سر تندیسگران

هر زمانی که زدی دست به پهلوهایت

باد واکرده گریبانت و انداخته است

شوق پرواز به بال و پر آن قوهایت.

باغ پیراهن تو عشرت زنبوران است

همه حیرت زده دور و بر کندوهایت

آه کوتاه بیا پیرهنت کوتاه است

لااقل کاش بیاید سر زانوهایت

چادرت کو دختر شرم جنوبیت کجاست؟

غیرتم کشت بپوشان بر و بازوهایت؟

هرکجا می گذرم صحبت دریای شماست

ای بمیرند الهی همه جاشوهایت

بندر لنگه و یک جفت طلسم چشمت

کاش باطل بشود شیوه ی جادوهایت !

 

 

بهروز آورزمان

حسین پناهی

 جالب است
   ثبت احوال
    همه چیز را در شناسنامه ام
      نوشته است بجز
                           احوالم

                                  حسین پناهی

علی صفری

باید تو را پنهان کنم در بین اشعارم

باید کسی جز تو نفهمد دوستت دارم

باید شبیه نقشه ی دزدان دریایی

اسم تو را با رمز در صندوقچه بگذارم

لو می دهم اسم تو را در دفتر شعرم

باید تو را مخفی کنم از چشم خودکارم

باید طبیعی تر بگویم : حال من خوب است

شک کرده مادر به نگاه و لحن گفتارم

شک کرده مادر می کشد زیر زبانم را

حتماً فضولی کرده پیشش رنگ رخسارم

لو می دهم راز تو را وقتی که در جمعی

باید از انجام طوافت دست بردارم

هر کس تو را دیده شده دردسری تازه

بیرون که می آیی یقین دارم گرفتارم

باید همیشه بهترین دردسرم باشی

باید شبیه غصه هایم دمپرم باشی

باید بمیرانی مرا در اوج بی رحمی

هر روز اشغالم کنی اسکندرم باشی

من پادشاه هفت شهر عشق عطارم

وقتی محبت می کنی تاج سرم باشی

می بارد امشب روی کاغذ اشک خودکارم

باید بخوانی سر پناه دفترم باشی

اقرا به اسم خالق چشمان زیبایت

اصلا نخوان ! چشمک بزن پیغمبرم باشی

علی صفری

محمد علی سپانلو درگذشت

شاعر،  مترجم ، نویسنده و عضو کانون نویسنده گان ایران،  محمد علی سپانلو، ساعتی پیش درگذشت.

محمد علی سپانلو در سال ١٣١٩در تهران دیده به جهان گشود . وی فارغ التحصیل دانش کده ی حقوق دانش گاه تهران است . سپانلو از جمله شاعران معاصر است که به زبانی مستقل و مشخص در شعر دست یافته است . عصیان های روحی ی شاعر ، خصیص زبان ویژه و مستقل اوست . سپانلو در اشعارش بیش از حد به کلمات دشوار عربی و سیر در زوایای مبهم و مصراع های طولانی و پیچیده می پردازد تا دردهای انسان و جامعه و تمدن صنعتی امروز را بازگوید . اشعار سپانلو در قالب نو و سپید است . سپانلو در سرایش منظومه توانایی قابل بحثی دارد . ترکیب واژه های عربی و فارسی در کنار هم قرار دادن واژه های امروزی و روزگار گذشته و این که همه چیز را باید از دیدگاه تاریخی دید از مشخصه های شعر سپانلو است . شعر سپانلو عمدتا شعر فرم و پرداختن به جلوه های صوری کلام است . او در این راه در زمینه های گوناگون دست به تجربه زده است . از ویژگی های دیگر شعر سپانلو تلفیق فضاهای زنده گی ی قدیمی با زنده گی ی امروزی است که در نهایت شاعر می‌خواهد با این کار تصاویری از تمدن و دنیای صنعت به دست بیاورد . محمد علی سپانلو با زبانی مستقل و مشخص و ترکیبی از تاریخ ، افسانه و سیاست ، نوعی شعر اجتماعی خاص را با بیان کردن دردهای انسان امروزی محصور در دنیای تکنولوژی آفریده است .

روانش شاد.

محمد سلمانی

می ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﺒﺮت ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

یا اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ روی ﯾﮑﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ

گیرم ﯾﮑﯽ از ﺧﯿﻞ ﻣﻼﯾﮏ ﺷﺪه ﻋﺎﺻﯽ 

گیرم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

در اﺻﻞ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﻗﺼﻪ ی آدم 

ابلیس ﻓﻘﻂ ﺑﺮگ ﻣﺘﻤﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

انگار ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﻧﻘﻄﻪ ی آﻏﺎز 

جانمایه ی ﯾﮏ ﻋﻘﺪه ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ

 

شاید ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ 

با وﺳﻮﺳﻪ و دﻏﺪﻏﻪ ﺗﻮام ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

ابلیس ﻧﻤﺎدی ﺳﺖ از آﺗﺶ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ

تا اﯾﻦ ﮔﻞ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪه ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ

یک ﺷﻌﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮد ﺑﺪﻣﺪ در ﺗﻦ اﻧﺴﺎن 

تا ﺷﺎدی اش آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

شاید ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮد ﺧﺎم 

شاید ﭘﺲ از اﯾﻦ ﭘﺨﺘﮕﯽ آدم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ 

ابلیس ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ و ﺗﻮ

 ﺟﺰ ﭘﯿﺶ ﺧﺪا

پیش کسی خم شده باشد

محمد سلمانی

مژگان عباسلو

در کنج ایوان می‌گذارد خسته جارو را

در تشت می‌شوید دو تا جورابِ بدبو را

با دست‌های کوچکش هی چنگ پشتِ چنگ

پیراهن چرکِ برادرهای بدخو را…

قلیان و چای قندپهلو فرصت تلخی ‌ست

شیرین کند کام پدر، این مرد اخمو را

هر شب پری‌های خیالش خواب می‌بینند:

یک شاهزاده، ترک یک اسب سفید او را…

یک روز می‌آیند زن‌ها کِل‌ کشان، خندان

داماد می‌بوسد عروس گیج کم‌ رو را

یک حلقه از خورشید هم حتی درخشان ‌تر…

ای کاش مادر بود و می‌دید آن النگو را

او می‌رود با گونه‌هایی سرخ از احساس

یک زندگیِ تازه‌ ی گرم از تکاپو را …

او زندگی را سال‌های بعد می‌فهمد

دستِ بزن را و زبانِ تند بدگو را

روحش کبود از رنج و جسمش آبرودار است

وقتی که با چادر، کبودی‌های اَبرو را

اما برای دخترش از عشق می‌گوید

از بوسه‌ ی عاشق که با آن هرچه جادو را…

هرشب که می‌خوابند، دختر خواب می‌بیند:

یک شاهزاده، ترک یک اسب سفید او را

     از : مژگان عباسلو

شهراد میدری نتانت های مضرابی

نتا نت های مضرابی و با سنتور میرقصی

خودت ماهی و داری همچنان ماهور میرقصی

شلال مویت ابریشم رسیده تا کمرگاهت

رها از پیله چون پروانه ای در نور میرقصی

عسل چشمی و شهبانوی کندوهای کوهستان

که شهدا شهد بین آنهمه زنبور میرقصی

نه تنها من که میگردد به دورت دامن چین چین

تو حق داری که این گونه به خود مغرور میرقصی

عروس شاه ماهی هایی و یک شب به شوق من

دل از دریا بریده، باله زیر تور میرقصی

شراب از منحنی طرح اندام تو میریزد

خمارم میکنی از بس که هی انگور میرقصی

شدم مشکوک از دست تناقض های رفتارت

تو که این قدر شیرینی چرا با شور میرقصی؟!

زبانم بند آمد از بلندای بلورینت

تتن تن عشوه میریزی تتن تن/بور میرقصی

بدون هیچ مرزی شد حسابم پاک پاکستان

چه خوش اقبالم از این که چنین لاهور میرقصی

تو شاید دختر بهرامی و بعد از هزاران سال

کمند افکن به طرح خط خطی گور میرقصی

شب بارانی و این سوی شیشه.. قهوه ات یخ کرد

تو آن سو همچنان بارانی و هاشور میرقصی

من اصلن هیچ، واژه واژه های این غزل هم هیچ

خودت آیا نمیلرزد دلت اینجور میرقصی؟

     🍁شهراد میدری🍁