وا بیره

وا بیره

شاید امشو دواره وا بیره / اون دِ انگوس لا به لا بیره

شاید امشب نسیم {محبت}بوزد –این نسیم شاید از لای آن دو انگشتت رد شود

شاید امشو هوا بواشه مشت / جان کندی مه دل جلا بیره

شاید امشب هوا هوای خیلی خوبی شود-دلم کمابیش کمی جلا بگیر

ماهِ مونا نَوند دِتا چش ر / آسمون نقره چش ر لا بیره

ای مانند ماه چشمانت را نبند-که آسمان از نقره ی چشمانت رو پوش بگذارد

دل دلندون شونه اگه امشو / بی خور حال مفتلا بیره

دل در آنجا که خواهان است قرار میگیرد اگر-خبر از این بیمارش بگیرد

اَی بلک دارنه کِی طلب کاندی / سره سمت اسمال طلا بیره

باز{دلم} بهانه دارد کی طلب می کنی-که در کنار اسمال طلا{درحرم رضوی}جای بگیرد

بونه آقا ناغافلی امشو /کدخدا اَنگوس بالا بیره

میشود آن آقای {بزرگوار}  بی مقدمه امشب-دست کدخدا را بالا{انتخاب}بگیرد

 

 

شعر:روح اله نظرنژاد-کدخدا

وا بَیْره در بیت = اشاره دارد به زمانی که امام رضا(ع)ضامن آزادی آهو شد و موقعی که صیاد از دیر آمده آهو ناراحت بود آن حضرت دو انگشت خود را باز کرد و از لای دوانگشت خود به صیاد نشان داد که آن آهو در حال شیر دادن به بچه آهو است لذا شاعر انتظار دارد نسیم لطف محبت دوباره از لای آن انگشتان مرحمت بوزد و شاعر را قرین محبت خود قرار دهد

شعر و ترانه های کهن مازندرانی مطابقت ها با عروض شعر سنسکریت

شعر و ترانه های کهن مازندرانی

مطابقت ها با عروض شعر سنسکریت

از:استاد درویش علی کولاییان

مقیاس شعری یا عروض در شعر سنسکریت                

سنسکریت نامی است که به زبان رسمی و ادبی هندوان آریایی اطلاق می شود . این زبان که شامل همه ادبیات وسیع و عظیم هند است دارای قواعد مدون و دستور دقیق است و همه قواعد وزن شعر نیز در آن معین شده است³. 

درسنسکریت مبنای وزن کوتاهی و بلندی هجا ها است . در سنسکریت به هجای بلند ،  هجای سنگین guruو  به هجای کوتاه ،هجای سبک   laghu گفته می شود و تصادفی نیست که هر دو این واژه ها ، با همین معنا ،هنوز هم در زبان عامیانه مازندرانی ها و البته در اموری خارج از حیطه شعر به کار گرفته می شود⁴ . 

در شعر سنسکریت ، از ترکیب چند هجای کوتاه و بلند ، صورت هایی حاصل می شود که هر یک را به نامی می خوانند و تکرار یکی از این صورت ها ، یا تکرار متناوب چند صورت ، وزنی خاص ایجاد می کند .ادامه مقاله  در ادامه مطلب ملاحظه گردد