"آهوخانِم"
ترانه ی قدیمی مازندرانی
کیجا! عاشق کِشی اندازه دارنه
بَکوشتِن راه و رسمِ تازه دارنه
تِه ناز و غمزه دل رِه کِنده پاره
ته کَشه بَخِتن چه مِزه دارنه!
نده ناز آهوخانِم!
چوچِل باز آهوخانِم!
ته ابرو بُوره، ته سوآل جانِماز آهوخانِم!
ته اِسپه دلِ سر هاکِنم نِماز آهوخانِم!
ته لَس لَس بُور دَراِمبه
کَلِک سر تِره ویمبه
دِ تا خِش تِره دِمبه ناز نده ناز آهوخانِم!
خِدا تِه چش رِه چه دریا بِساته؟
تِره چه خوش قد و بالا بِساته؟
اسا که تِره ساتِه مثلِ حوری
تِره چِه اَندِه بی وِفا بِساته؟
نده ناز آهوخانِم!
چوچِل باز آهوخانِم!
تِه ابرو بُوره، تِه سوآل جانِماز آهوخانِم!
ته اِسپه دلِ سر هاکِنم نِماز آهوخانِم!
ته لَس لَس بُور دَراِمبه
کَلِک سر تِره ویمبه
دِ تا خِش تِره دِمبه ناز نده ناز آهوخانِم!
ته خود گُل، نرگس و سنبُل چه حاجِت؟
ته خونّی، چهچه بُلبُل چه حاجِت؟
ته که در زیر چادر دل رِه وَرنی
دیگِر سر کردِنِ چادُر چه حاجت؟
نده ناز آهوخانِم!
چوچِل باز آهوخانِم!
ته ابرو بُوره، ته سوآل جانِماز آهوخانِم!
ته اِسپه دلِ سر هاکِنم نِماز آهوخانِم!
ته لَس لَس بُور دَراِمبه
کَلِک سر تِره ویمبه
دِ تا خِش تِره دِمبه ناز نده ناز آهوخانِم!
توضیح:
۱. به ترانه هایی چون "آهوخانِم" در فرهنگ موسیقایی مازندران، "کیجاجان" می گویند. "کیجاجان" به زبانِ امروزی همان ترانه است، ترانه هایی که در پایانِ هر مصراع یا هر بیت و بندش از نام دختران (مثل رعنا، گلی جان، نرگیس بانو، لیلاخانم و مانند آن) استفاده می شود و انگار، در شرحِ مشتاقیِ شاعران یا خوانندگان است نسبت به معشوقه هایشان.
۲. حدس هایی در مورد خواننده ی خوش صدای این کار هست، اما از آنجا که هنوز به درستی شناسایی نشده، شایسته تر همین بود که ذکری از کسی به میان نیاید.
#داوود_کیاقاسمی
@DavoodKiaghasemi