کیوس گوران

کیوس گوران

 شاعر :کیوس گوران شاعر سوادکوهی

اتتا دریو برمه

یک دریا گریه

اتتا دریو برمه دارمه، مره مشتسه نواجش

یک دریا گریه ام، پر از ناله و نوا

Ata daryo berme darme, mere mashtaste nevajesh

هول این دارمه بوارم، جای اسری (اسلی )خون بیه چش

 میترسم ببارم و خون به جای اشک از چشمانم سرازیر شود

Howl in darme bevarem, jaye asri khon baye chesh

مه ذلیخا ناره کنده، سنگ دلِ پاره کنده

دل سنگ از ناله های یارم پاره میشود

Me zelykha nare kende, sange dele pare kende

ویشه از داغ وه خالی، نامرال موندنه نا مش

از داغ او بیشه خالی از آهوان است

Vishe az daghe ve khaly, na meral mondene na mesh

بی وه من کورمه بهار، ساز و سرنای نفار

بی او، نه در بند بهارم و نه سازو آواز کومه های شالیزار

Be ve men korme behar, sazo sornaye behar

زمبه سر سر تیناری، مثل بلبل دارمه خوندش

بر سر میزنم و چونان بلبل به آواز میخوانم

Zambe sar sare tinary, mesle belbel darme khondesh

مله گرد هسمه عاشق، تسه خوندمبه شه سود

کوچه گرد عاشقم و شرح پریشانی خود میدهم

Male gerd haseme ashegh, tese khondembe she sod

من اگه اینتی نخوندم، گیرنه عشق پکفا لش

که اگر چنین نکنم، عشق به غربت خود میرسد

men age inty nakhondem, girne eshgh pekfalesh

وقتی وندنه مه تک، تا نخوندم دل سود

وقتی حکم به بستن دهانم میدهند تا صدای دل برنخیزد

Vaghty vandene me tek, ta nakhondem dele sod

دل ندارنه گمونم، بی درو هسنه ناخش!

به گمانم بیمارانی هستند بی دل!

Del nedarne gampnem, bi dero hasene nakhesh

دیم لپاسه ی پشتی، دارمه مثل تش انگشت

صورتم از سیلی، سرخ آتش گون است

Dayeme lapasseye peshty, Darme mesle tash angesht

مره هاجیش دره، تیفون_ مه بریم خنده ره نش

پر از ترس و طوفانم، به خنده ام منگر..!

Mere hajesh dare tifon, me berim khandere nesh

کمبه دسمال، چش نم، ورمه دفتر، دل غم

نم چشمان را به دسمال و غم دل را به دفتر میبرم

Kembe dasmal, cheshe nam, varme dafter, dele gham

تا که ر هایره شماجه، چش اثری، دل وارش...!

 تا دیار شما به سیل بارش دیده و دل در آید..!

Ta ke rehayre shemaje, chesh asry del varesh