شاعر :کیوس گوران شاعر سوادکوهی
اتتا دریو برمه
یک دریا گریه
اتتا دریو برمه دارمه، مره مشتسه نواجش
یک دریا گریه ام، پر از ناله و نوا
Ata daryo berme darme,
mere mashtaste nevajesh
هول این دارمه بوارم، جای اسری (اسلی )خون بیه چش
میترسم ببارم و خون به جای اشک از چشمانم سرازیر شود
Howl in darme bevarem,
jaye asri khon baye chesh
مه ذلیخا ناره کنده، سنگ دلِ پاره کنده
دل سنگ از ناله های یارم پاره میشود
Me zelykha nare kende,
sange dele pare kende
ویشه از داغ وه خالی، نامرال موندنه نا مش
از داغ او بیشه خالی از آهوان است
Vishe az daghe ve khaly,
na meral mondene na mesh
بی وه من کورمه بهار، ساز و سرنای نفار
بی او، نه در بند بهارم و نه سازو آواز کومه های
شالیزار
Be ve men korme behar,
sazo sornaye behar
زمبه سر سر تیناری، مثل بلبل دارمه خوندش
بر سر میزنم و چونان بلبل به آواز میخوانم
Zambe sar sare tinary,
mesle belbel darme khondesh
مله گرد هسمه عاشق، تسه خوندمبه شه سود
کوچه گرد عاشقم و شرح پریشانی خود میدهم
Male gerd haseme ashegh,
tese khondembe she sod
من اگه اینتی نخوندم، گیرنه عشق پکفا لش
که اگر چنین نکنم، عشق به غربت خود میرسد
men age inty nakhondem,
girne eshgh pekfalesh
وقتی وندنه مه تک، تا نخوندم دل سود
وقتی حکم به بستن دهانم میدهند تا صدای دل برنخیزد
Vaghty vandene me tek,
ta nakhondem dele sod
دل ندارنه گمونم، بی درو هسنه ناخش!
به گمانم بیمارانی هستند بی دل!
Del nedarne gampnem, bi
dero hasene nakhesh
دیم لپاسه ی پشتی، دارمه مثل تش انگشت
صورتم از سیلی، سرخ آتش گون است
Dayeme lapasseye peshty,
Darme mesle tash angesht
مره هاجیش دره، تیفون_ مه بریم خنده ره نش
پر از ترس و طوفانم، به خنده ام منگر..!
Mere hajesh dare tifon,
me berim khandere nesh
کمبه دسمال، چش نم، ورمه دفتر، دل غم
نم چشمان را به دسمال و غم دل را به دفتر میبرم
Kembe dasmal, cheshe
nam, varme dafter, dele gham
تا که ر هایره شماجه، چش اثری، دل وارش...!
تا دیار
شما به سیل بارش دیده و دل در آید..!
Ta ke rehayre shemaje,
chesh asry del varesh