وای اگر لعل لبانت به من آسان برسد
به من دربه درو بی سروسامان برسد
شهرراخسته و حیران خودت خواهی کرد
خبربرق نگاهت به خراسان برسد
همگی درخم گیسوی تو راه افتادند
کوه کَندند که آبی به بیابان برسد
دل هرکوچه و پس کوچه بلرزد وقتی
توی این معرکه پایت به خیابان برسد
تخت جمشیدبناشد که توبگذاری
ردِّپایت سردروازهٔ شاهان برسد
هرگل روسری ات شهربه آشوب کشد
اگرآوازه عطرش به رضاخان برسد
«مهدی مهرانی فرد»
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ - ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ - ﺑﺮﺳﺪ
ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ؟ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺕ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻳﮏ ﻋﻤﺮ
ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ...
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺗَﺮَﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ
ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﮔﻼﻳﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﻐﺾ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﯼ
ﮐﻪ ﻫﻖ! ﻫﻖ!... ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ... ﻧﻪ! ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻧﮑﻨﺪ
ﺑﻪ ﺍﻭ - ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ - ﺯﻳﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﻭﺩ
ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﻭﺩ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ
نجمه زارع
ایران ِ من! ای سرزمین ِ مزدک و مانی!
خشم ِ پلنگ و آه ِ شیر و چشم ِ جیرانی!
دروازه ی ِ زرین خاور، مادر ِ خورشید!
ای نقره کاری های ِ مهتاب ِ شبستانی!
فر ّو شکوه ِ پهندشت ِ آریایی ها !
اندوه ِ بعد از امپراتوری ِ ساسانی!
ای ناوگان ِ آرتمیس ِ جان به کف داده!
شور ِ خلیج پارس ِ همواره توفانی!
از قادسیه بی خبر محراب تا محراب
گلدسته از خون ِ نیاکانت چراغانی
شور و شر ِ یعقوب ِ لیث و بابک و رستم!
مهد ِ ابومسلم ترین مرد ِ خراسانی!
هر دوره ی ِ تاریخ، زخمی بر دلت مانده
ای بی سر و سامانی ِ دوران ِ سامانی!
ویرانه از اسکندر و چنگیز و از تیمور !
جاری به روی ِ گونه هایت اشک ِ اشکانی
فردوسی ِ سی سال رنج ِ واژه های ِ گم!
مسعود سعد ِ در حصار ِ نای زندانی!
افتاده بیرون از بهشت ِ ثروتت آدم
حوای ِ تو خورده فریب ِ سیب ِ لبنانی
شد سهم ِ فرزندان تو از نفت: خودسوزی
ای سفره های ِ خالی از نان در فراوانی!
بر لب شکوفه، در دلت اما هزاران داغ
ای خنده های ِ وانمود و اشک ِ پنهانی!
با سرستون های ِ به خاک افتاده ات برخیز
آخر تو را اصلن چه با این گونه ویرانی؟!
بنویس بر تخته سیاهت نام ِ "آزادی"
بی ترس از هر ترکه ای یار ِ دبستانی!
شهراد میدری